Ik kreeg een uitnodiging van BIRD om op 22 april hun 5-jarig bestaan mee te vieren. Zou ik wel of zou ik niet gaan en als ik wel zou gaan, hoe feestelijk zou ik me daar voelen?

Precies 4 jaar geleden werkte ik in de bediening bij BIRD. Het was 21 april en toevallig had ik die avond besloten om mijn telefoon ver weg in een diepe la te stoppen. Tot dan had ik, na de tia van mijn moeder in 2010, altijd een toestel in de trilstand stiekem in mijn broekzak gedragen. Maar deze avond wilde ik alleen de gasten aan tafel, de geluiden vanuit de keuken en de muziek uit het café horen. Die mobieltjes waren toch alleen handig ‘voor als er iets gebeurt’? En het zou wel weer héél toevallig zijn als…

Even na middernacht pas ontdekte ik, al scrollend over het schermpje, de rits gemiste oproepen. Eerst een stuk of 10 van mijn jongste zus, vervolgens een stuk of wat van mijn oudste broer. De voicemail van die laatste zei: “Bel me, er is iets ergs gebeurd…”. En live, even later: “Simone is overleden…”

Er was geen echt gesprek en ik wisselde alleen maar “Wat?” met “Hè?” af en de verbinding werd verbroken. Iets technisch bleek achteraf.
Simone. Mijn 1 jaar, 7 maanden en 4 dagen oudere zus. Zij die mij zou helpen met mijn eigen toko. Die ik donderdag nog aan de lijn had en die met mij naar een concert wilde, eind juni, in BIRD notabene.

Ik ben wel gegaan. Vanwege de 22e. Vanwege BIRD. En vanwege de avond die in het teken stond van niemand minder dan… NINA SIMONE!

Het werd een heerlijke avond. En wat hebben we genoten, hè?!