Met de aanhouding van Typhoon als directe aanleiding (en de ZP-discussie waarschijnlijk als indirecte) werden zaterdag 5 pagina’s Volkskrant gevuld met interviews, onderzoeken en bijbehorende grafiekjes over discriminatie. Nederland, anno tweeduizend en zestien. Een interview met de 26-jarige Egbert Dahl, leraar omgangskunde. De conciërge op school: “Je bent dom omdat je zwart bent.” Bij een sollicitatiegesprek: “O, ben JIJ Egbert, ik dacht, jij zal wel Lorenzo of Virgil heten!”. In de chique kledingzaak waar hij werkte, een echtpaar: “Alleen de oorbellen en het pietenpak ontbreken nog.”. Niemand van de klanten nam het voor hem op. Zijn manager in die winkel: “De koop gaat altijd voor.”

Nederland, anno twee duizend en zestien.

Helaas kennen teveel mensen het Tong Tong Festival in Den Haag nog niet. Daar komen 100.000 bezoekers op af en bestaat al bijna 60 jaar! Een mooie mengelmoes van donkerbruin tot spierwit loopt daar onder één dak van, met en door elkaar te genieten. Je zou dat dak vandaag de dag over heel Nederland heen moeten plaatsen, zal ze leren al die nare reageerders op Facebook en Twitter!

Daar hebben we het over een ander soort onderbuikgevoelens dan die van de Tong Tong bezoekers.

Onderbuikgevoelens en vooroordelen met betrekking tot eten zijn onschuldig. Dat de lemper van de ene warung er beter uit ziet dan die van de andere. Dat deze risolles zo groot is dat het vast niet lekker zal smaken. En dat de rij bij het ijs zo lang is dat het daar wel goed MOET zijn.

Maar ook hier natuurlijk vooroordelen over de mensen die je om je heen ziet. Hoewel misschien toch net iets minder dan in het dagelijks leven? Hier denk je niet dat een paar bruine mensen op een vierkante meter vast ‘familie van elkaar’ zal zijn. Zijn een donkergetinte en lichtgetinte gewoon een setje en wat als vrouw en man naast elkaar loopt niet automatisch een setje maar gezellig broer en zus.

Vooroordelen: (je hebt een mening), je ziet iets of iemand, je plaatst het of hem of haar in een hokje en doet weer iets met je mening. Iets moois of iets lelijks.

Het Indonesië paviljoen op de TTF is dé aangewezen plek voor een Indonesiëgevoel. Hier liggen etenswaren, snuisterijen, kleding en ander spul opgestapeld en uitgestald in dozen. Bij de Aldi sneu, hier gezellig rommelig. Echte Indonesiërs zitten of staan of liggen tussen de spullen op de weinige plek die hen nog rest. Veel vrouwen met hoofddoekjes en vooral als het druk is waan je je op een echte Indonesische markt. Zelfs de bezoekers lijken echte toeristen.

Bij deze vrouw (rechts op de foto) kopen we een prachtige tas uit Aceh. Ze kijkt veruit het vriendelijkst van alle vrouwen daar aanwezig en daarom willen we ook wat proeven. Gefrituurde visjes, emping, rendang, kurkdroog en knapperig. Alles zelf gemaakt en meegekomen uit Jakarta. Mijn vriendin vraagt of ze misschien nog meer toko’s heeft.

Vooroordelen is/zijn niet verkeerd. Misschien heb je er zelfs je grote liefde aan over gehouden.

En in ons geval zal het ‘slachtoffer’ het zeker begrijpen. Sterker nog, deze vrouw genoot waarschijnlijk al voor de zoveelste keer van de komende reactie.

“No, I’m an orthodentist!”