Vul aan:

1980 2007 2011 ….

Geen idee? De oplossing is 2016

Want op 13 augustus gaat schrijver dezes voor de 4e keer naar Indonesië! We vliegen naar Jakarta, komen even bij in een ons vertrouwd hotel en reizen dan met de auto via Jogjakarta en Surabaya naar Bali. ‘We’ en ‘ons’ zijn mijn moeder, mijn zus, haar man en mijn liefje. We gaan genieten van het Javaans landschap en de drukte van de steden. Van het lachen, praten en slapen in de auto en reken maar dat er veel wordt gegeten, onderweg tijdens de rit en tussendoor in de eethuisjes. Ik heb zin in de kleuren en de geuren en het grote gevoel in het land van mijn ouders.

Onderdeel van dat gevoel zullen ook mijn herinneringen aan de vorige keren zijn, alle keren met mijn moeder. Zij is misschien wel al 10 keer geweest. Of beter, omdat zij er is geboren (ik niet): TERUG geweest.
Logisch toch, dat je dat doet? Voor zover je het je kunt permitteren, dat je terug gaat naar het land waar je bent geboren en opgegroeid?

Mijn ouders zijn in 1958 naar Nederland gekomen. In 1974 konden ze voor het eerst weer terug. Dat ‘konden’ had te maken met dat permitteren (qua geld en qua oppas voor kinderen) maar ook met het ‘aan durven’. Mijn moeder vertelde het een paar jaar geleden. Een kennis, mevrouw T., was begin jaren 70 een paar keer in Indonesië geweest en weer heelhuids terug gekeerd. “Toen wisten we dat we ook konden gaan.”

Natuurlijk wist ik het, waarom ze daar toen moesten vertrekken. Maar meestal vergeet je het. Je ouders komen terug van vakantie met mooie verhalen en souvenirs. Ook hun vrienden en kennissen gaan en ooms en tantes en ze nemen hun kinderen mee. Die kinderen gaan zelf ook, als ze groot zijn en vervolgens gaan ook hún kinderen weer, naar het land van opa en oma.

Je vergeet totdat je bijvoorbeeld een Indische vrouw op leeftijd in je toko ontmoet. Het begint over eten, uiteraard. Dan heb je het over waar ze is geboren, hoe haar achternaam luidt en dan nog gezellig over broers en zussen, lekker uitgebreid, en dan vraag je enthousiast of ze ook wel eens terug gaat.

“Nooit.”, zegt ze dan. Meer niet. De manier waarop ze het zegt en waarop ze kijkt is duidelijk: bij vakantie denk je aan genieten, niet aan pijn en verdriet.

Maar zo wil ik mijn voorlopig laatste verhaaltje niet eindigen! Want we gaan op vakantie: YEAHHHH!