Voor Dido Michielsen (1957) bestond het Indisch Erfgoed tot kort vooral uit Indisch eten en koken. En uit talloze spullen die haar grootouders meenamen toen zij zich voor de Tweede Oorlog voorgoed in Nederland vestigden. En dat terwijl haar beide ouders uit Nederlands-Indië afkomstig zijn, haar moeder werd geboren op Java, haar vader op Sumatra. Dit alles veranderde drastisch toen zij aan haar eerste (Indische) roman begon, na diverse non-fictie titels te hebben geschreven. In september 2019 publiceerde zij Lichter dan ik, een historisch verhaal gebaseerd op het leven van haar eigen betovergrootmoeder. Het boek ontving in 2020 de Boekhandelsprijs. Die voorouder was een njai, een oermoeder die nergens bij naam werd genoemd. Om haar en alle andere onbekende voormoeders stem te geven en tot leven te wekken, gebruikte Michielsen het perspectief van haar inheemse hoofdpersoon.
In het boek vindt deze Isah een plek van bezinning in Batavia. De Sawah Belanda een dergelijke plek is in Nederland, een prachtig gegeven. Wat het ‘Indische’ blijft een complex, ongrijpbaar iets dat vele gedaanten kent. Iets dat je wilt overpeinzen, tracht te begrijpen – niet alleen om onze oermoeder te eren, maar ook, en dat geldt met name voor deze schrijfster, om eens het verleden van haar vader beter te kunnen doorgronden.