Regelmatig te horen bij mij in de toko: “Net als thuis”. Zo luidt het korte commentaar dat soms, meestal op fluistertoon, tijdens het eten klinkt (de manier waarop mensen het uitspreken lijkt meestal een compliment). Maar ik hoor het ook als reactie op de inrichting van de ruimte: een mix van sixties, seventies en Indisch.

Soms sta ik stil bij een woord dat ik al mijn leven lang ken en vandaag is dat het woordje ‘thuis’. Is het het huis waar je nu woont of het huis van je ouders? En is het het huis waar je ouders nú wonen of hun vorige huis? Of dat vorige huis maar alleen toen jij er nog woonde? En is thuis minder thuis als je vader er niet meer is? En of je er wel of niet welkom bent, heeft er misschien ook mee te maken. Thuis…thuis…eerder een gevoelbaar dan een zichtbaar iets, denk ik nu…

Toch even checken en proberen een bezoek aan mijn moeder in het nieuwe huis terug te halen. Op het raam kloppen en met mijn eigen sleutel naar binnen: is nog niet thuiskomen. Mijn moeder, zittend aan de eettafel, ontvangt me met een brede smile: ik voel me welkom!

We zijn niet alleen want de hele familie, inclusief wijzelf, kijkt mee vanuit de tientallen lijstjes aan de muur en in de kasten. Vooral mijn vader en zus zijn volop aanwezig. Wanneer ik na het gezellig bijpraten en natuurlijk het zalig eten naar een feestje ga, zegt ze: “Voorzichtig zijn!”, “Niet teveel drinken” en “Niet te laat thuiskomen”. “Nee hoor mam, ik ben zéker vóór 1 uur thuis!”.

Als ik om 3 uur thuis kom en de woonkamer in loop, brandt er een tulplampje, speciaal voor mij naast de bank (mijn slaapplek) neergezet. Een handdoek hangt over een stoel, het dekbed ligt uitnodigend opengeslagen. Meer dan gewoon thuis, dacht ik toen, zichtbaar én gevoelbaar: dit is een warme deken…

THUIS 1 verscheen eerder in een iets andere versie in mijn boekje ‘MIXTIE’.