Met tienduizenden komen ze het land binnen voor economisch gewin. En daar zitten een hoop terroristen tussen, sterker nog: het zijn allemaal terroristen!
Ze roven je land leeg, nemen je dorp in beslag, roeien de bevolking uit, kinderen en baby’s, maakt niet uit. En dan steken ze ook nog de boel in de fik, inclusief de moskee. Huh? Je bedoelt de kerk, ze steken de kerk in de fik! Nee, ik bedoel de moskee.

Want dit is niet het schrikbeeld dat ons hier in Nederland in de nabije toekomst te wachten staat. Het waren Nederlanders die 100 jaar geleden in grote getale naar Atjeh (op Sumatra, Indonesië) kwamen om peper en olie te halen. En omdat het niet goedschiks lukte moest het kwaadschiks.

Op school leerde ik tijdens de geschiedenislessen over Vuistbijlen, de Romeinen en een beetje teveel over Jezus. Over de Middeleeuwen, Kruisridders en onze schilders en zeehelden van de Gouden Eeuw. De Watersnoodramp volgde direct op de 2e Wereldoorlog en tussen 1945 en 1953 gebeurde er helemaal niets.

Inmiddels weet ik beter. Over 1945 en daarna door de aandacht die het de laatste tijd krijgt. Over de periode 1873 – 1942 sinds ik dit boek, over de koloniale oorlog die Nederland in Atjeh voerde, in handen kreeg.

En ik kon het niet helpen, tijdens het lezen. Hier het land in rep en roer om een rellerige vlogger en een hele bevolkingsgroep die weer op mag zouten. Daar, aan de andere kant van de wereld, drommen Nederlanders die moslims het leven zuur maken. Wat heet zuur: 70.000 mensen de dood in gejaagd!

Het goede nieuws is: ATJEH is een schitterend boek! De schrijver neemt je mee op reis door het land en door de tijd. Als in een tijdmachine reis je kriskras van het nu naar 18 en 19 honderd zoveel en weer terug en beleef je het Atjeh van toen en nu met zijn kleurrijke inwoners en helaas maar uiteraard ook die oorlog, die maar liefst 70 jaar heeft geduurd…

Toch kan er ook gelachen worden. De knullige manier waarop de Nederlanders te werk gaan en voor de zoveelste keer denken de oorlog te hebben gewonnen: Peppi en Kokki in het kwadraat!

Nog 20 bladzijden te gaan. Denk dat ik het even zo laat: zonde om het uit te hebben.