Sylvia van der Veen

Medio 2021 werd ik benaderd door de toenmalige penningmeester van de Stichting Monument Sawah Belanda Arnhem met het verzoek zijn taken over te nemen, en zo kreeg ik op de drempel van mijn pensioen de administratie overgedragen.

Mijn relatie met het Indisch verleden bestaat uit het feit dat mijn moeder er geboren en getogen is. Zij is geboren in Soerabaja op Java, uit een Hollandse vader en een moeder met een Indische achtergrond. Later verhuisde het gezin naar Sumatra, het eiland waar haar moeder, oma en verdere voormoeders  vandaan kwamen. In 1946 belandde zij als vijftienjarige in Nederland, in een omgeving waar weinig oog en oor was voor een andere cultuur. Als haar dochter kreeg ik wel iets mee van haar achtergrond, maar dat beperkte zich voornamelijk tot spannende verhalen over slangen en krokodillen én een behoorlijke dosis bijgeloof.

Uiteraard werd er gekeken naar series die een relatie met Indië hadden, zoals De Kris Pusaka en De Stille Kracht, en niet te vergeten naar de Late Late Lienshow.

In latere jaren hebben mijn moeder, mijn zussen en ik onze ‘Indische wortels opgepoetst’ door gezamenlijke bezoeken aan de Pasar Malam/Tong Tong Fair. De verhalen van Yvonne Keuls over haar moeder en haar Indische tantes, en ook de boeken van Marion Bloem, brachten het Indië van toen en het Indonesië van nu dichterbij.

Aandacht vestigen op de cultuur en historie die de Indo’s met zich meebrachten is verrijkend voor ons allen. Het Monument Sawah Belanda is daar een mooi instrument voor.

Ik wens dat het de gesprekken tussen de generaties gaande zal houden!

Sylvia van der Veen