Onze flat bovenin is nét niet te zien. Ik zat nog in de buik van mijn moeder dus mag ik met recht zeggen dat WIJ daar zijn gaan wonen omdat mijn moeder op slag verliefd werd op dat flatje. Niet het beoogde Amerika, waar haar zus al heen was, werd het beloofde land (Hollywood, here I come!), maar Nederland! En dan ook nog Venlo, of all places…
Deze foto, die ik gisteren voor het eerst zag (met dank aan Facebook!), heb ik gekregen van Jacqueline en Jacqueline is het meisje op het dak. Waarschijnlijk heeft haar vader of moeder ‘m gemaakt. Hoe aardig om je dochter, gezellig naast hun buurjongetje van beneden, niet centraal te plaatsen en die kinderen daar achter ook nog een plek op de gevoelige plaat te gunnen. Ben ik dat, links in dat groepje, of think ik wishfull?
We woonden recht tegenover dat buurjongetje dus als die ouders van Jacqueline de camera nou even iets hoger… nee, je kunt niet alles hebben! Wie weet stond mijn vader ook wel achter een raam de kinderen in de gaten te houden, bang als hij was dat hen iets zou overkomen.
Links buiten beeld stond een rek dat hoger was dan dit, misschien wel anderhalf keer zo hoog. Ooit had daar een ander buurmeisje Mieke ondersteboven aan gehangen en zo hard geschommeld dat ze er vanaf was gevlogen. Het liedje “Mieke hou je vast, aan de takken van de bomen, Mieke hou je vast, aan de touwen van de mast! Want als Mieke valt, dan valt ze in het water, en als Mieke valt dan valt ze in de sloot dan is ze dood!” schoot me altijd te binnen… als ik haar zag! Jawel!
We slingerden als aapjes aan dit dak van links naar rechts en weer terug. Hoe groter je was en hoe langer je armen, hoe meer spijlen je over kon slaan. Of we sprongen van deze kant van het rek naar de deur en dan grijp je wel eens mis. Zoals dit rek in de grond lag verankerd begrijp ik de zorg van mijn vader: dat was niet alleen een hersenschudding, dat was ook een afdruk van, of, erger nog, een halve schroef ín je voorhoofd! Zweefduik met halve schroef.
Het ziet er misschien wat saai uit al die tegels, maar daar deed je ontelbaar veel spelletjes op. Niet zo ontelbaar veel als je op je smartphone kunt spelen maar wel het soort spelletjes waarbij je je hele lichaam nog moest bewegen. Dus niet alleen 1 vinger naar keuze. En zeg nou zelf: een bal, een springtouw, een hoopje elastiek, krijtjes, een rond blikje gevuld met zand, een boemerang, een vlieger.. het past niet in je zak maar het weegt toch ook niks? Had je geen abonnement voor nodig, liet je nooit per ongeluk in het toilet vallen en hielp tegen overgewicht.
Een foto waar ik best anderhalf naar zou kunnen kijken. Als een film met extra scènes die ik á la minute bedenk, regisseer en meteen bekijk tijdens een privévoorstelling in de binnenkamer van mijn hoofd.
Maar nu zit ik hier en als bij een première na de film met een paar Q’s zonder A’s:
Was het een zondag in de zomer? Welk stripboek ligt bij Marcel op de knieën? Welke kleuren heeft dit klimrek? Van wie is die step? En schopt dat kleine meisje tegen die step aan? Omdat ze niet mee mag kijken naar de Batmanplaatjes. Of de nieuwste clip van Rhianna.
