Geen nagels knippen in de avond, je paraplu niet binnenshuis openen, een dierbare overlijdt als je droomt dat je tanden uitvallen: het zijn mij bekende voorbeelden van Indisch bijgeloof. Het eerste deed ik stiekem toch, het tweede lukte nooit stiekem en dat van die tanden was ik waarschijnlijk al vergeten als de dierbare overleed. Gelukkig gebeurde dat bijna nooit.

Ik geloof niet dat Indische mensen bijgeloviger zijn dan ‘echte Hollanders’. Dat er geen huisnummers 13 zijn en sporters niet met nummer 13 willen starten… ik bedoel maar!

In een leven na de dood geloofde ik wel en daar ben ik de laatste jaren steeds meer in gaan geloven. Hoe dat leven eruit ziet, wie er naar toe mag en waartoe je dan nog in staat bent, daar meer over vertellen gaat me nog net iets te ver.

Begin 2012 was ik bezig met de voorbereidingen voor een eigen afhaalrestaurant maar het wilde niet echt vlotten. Zelfs een inschrijving bij de Kamer van Koophandel, een hindernis van de 1e categorie die iedere sukkel kan nemen, kreeg ik niet voor elkaar: ik liep de deur plat maar ging iedere keer met legen handen (lees: zonder nummer) de deur uit.

Niemand zo enthousiast over mijn plan als mijn zus Simone! Sterker nog: zij wilde me helpen bij het opstarten en in de beginfase vanuit Amsterdam naar Rotterdam komen om met me mee te koken. Zij had meer ervaring dan ik en zelfs recepten van mijn vader (de beste kok van Veestraat 56 in Venlo) opgeschreven en in haar computer opgeslagen. Stiekem hoopte ik al dat het niet bij een opstart en beginfase zou blijven. Ideaal: ze had (nog) geen werk, kon goed koken en we waren geloof ik wel toe aan een (nog) betere band. Een win-win-win-situatie.

Gisteren, 15 april, zou ze 57 zijn geworden. “Zou” want nog geen week later was het voorbij…

Schok, verdriet, gemis en pijn, pijn in je hart. Bij ons allemaal maar bij mij te kort, opvallend kort.

De voorbereidingen voor de zaak liepen gesmeerd. De Kamer van Koophandel reikte mijn eigen nummer nog net niet op een presenteerblaadje aan,en alles lukte en iedereen werkte mee. Vervolgens is niet alleen die zaak maar mijn hele leven er beter en ikzelf er gelukkiger op geworden.
En ik heb wel heel veel aan mijn lieve zus gedacht maar haar al die tijd amper gemist…

Het klinkt hard maar welke andere verklaring zou ik eraan kunnen geven dan dat ze er gewoon was en me toch heeft geholpen? Niet alleen met het opstarten en in de beginfase, nee, al 4 jaar lang, dag in dag uit.

Maar gisteren, op haar verjaardag, was ik droevig. Net zo droevig als volgende week 4 jaar geleden. Ik voelde diezelfde pijn en dat ik er alleen voor stond.
Waarschijnlijk vierde ze haar verjaardag, met lekker eten en heel veel andere bekenden en mij had ze niet uitgenodigd. Bewust denk ik. Gelukkig maar!