Het is zaterdag en ik moet, neen, ik mág weer een stukje schrijven voor Sawah Belanda. Waar zullen we het vandaag over hebben… Hoe deden onderwijzers dat ook alweer, vroeger op de lagere school? Als je een ‘opstel’ moest schrijven, gaven ze je dan een onderwerp? Of een titel? Ik ben klaarwakker en helder genoeg maar kom niet verder dan het onderwerp ‘schrijven’ en als titel… óók ‘schrijven’. Nou, dan zal het dat moeten zijn!
Twee dagen geleden had ik afgesproken met een vriendin in een café voor eindelijk weer een Tripel Karmeliet van de tap. Ik was nog niet binnen of een vrouw sprak me aan over mijn verhaaltjes op Facebook. Misschien wel een half uur lang vlogen de complimenten me om de oren. Had ik vroeger, dat wil zeggen tot 5 jaar geleden, wel door de grond kunnen zakken van zoveel aandacht, tegenwoordig laat ik het me welgevallen en blijft ook mijn eventuele (valse) bescheidenheid achterwege.
Onlangs herinnerde ik me weer hoe leuk ik vroeger dat schrijven al vond, als jongen van 8 op de Heilig Hartschool, onze lagere school. Mijn opstellen (het woord opstel schijnt ouderwets te zijn, heb ik zojuist ontdekt) waren altijd langer dan nodig en ik mocht meestal álles voorlezen, 16 kantjes lang! Of ze echt zo goed waren of dat de meester gewoon zin had in een half uurtje niks doen, dat weet ik niet. De schriftjes of losse vellen met opstellen zijn niet bewaard gebleven.
Het is korter geleden dan de lagere school maar of we op de middelbare school opstellen hebben moeten schrijven kan ik me niet herinneren. Wel dat je veel woorden moest leren, moeilijke woorden. Na mijn eindexamen heb ik met mezelf afgesproken dat ik dat nóóit zou doen, ingewikkeld doen: iedereen moet kunnen begrijpen waar ik het over heb. En een gemiddelde woordenschat volstaat. Zelfs zonder woordenschat overleef je: een halfje bruin wijs je gewoon aan of tik tegen de tap van de Tripel Karmeliet.
In de jaren na school schreef ik alleen nog maar brieven om pas na mijn 30e weer serieus te gaan schrijven. Niet voor geld serieus maar serieus voor mezelf. Ik combineerde film, totdat ik mijn huidige vriendin ontmoette mijn allergrootste liefde, met schrijven. Het resultaat heet scenario. Jarenlang heb ik het geprobeerd, iets geproduceerd en verfilmd te krijgen. Toegegeven: niet bloedje fanatiek want er moest brood op de plank en dan is werken in de horeca met bijbehorende nazit funest voor would-be-scriptwriters. Ik hield er pas serieus mee op nadat ik een scenario voor een lange film had geschreven en na 1 jaar van herschrijven, overleg, herschrijven en overleg, bleek dat zowel regisseur als producent mijn scenario niet snapte en notabene de Chileense stagiaire Fotografie wél!
En nu, via een omweg, via een afhaal, via Facebook, via Sawah Belanda, mag ik weer schrijven. Nee, móet ik weer, want ik kan niet zonder.