Mijn naam is Ronald Schubert, ik ben voorzitter van de stichting Rumah Impian Kita in Arnhem. De stichting beheert de gemeenschapsruimte van het seniorencomplex bestemd voor Indische en Molukse personen. Hiermee houden we de cultuur en gebruiken van de Indische en Molukse personen in stand.

Het is een hele eer om hier namens de stichting op 15 augustus te mogen staan om deze dag te herdenken. Vandaag staan we stil bij het einde van de tweede Wereldoorlog en herdenken we alle slachtoffers van de oorlog tegen Japan en de Japanse bezetting van Nederlands-Indië.

Dit jaar vindt de herdenking zoals eerder hier plaats, georganiseerd door Sawah Belanda, onze dank daarvoor. Het is goed dat we dit ook in Arnhem kunnen doen en niet alleen in Den Haag of op vele andere plaatsen in Nederland.  Het is te merken dat het goed is om dit jaarlijks te blijven doen, moeilijk voor de ouderen onder ons maar we moeten alle slachtoffers van de oorlog tegen Japan en de Japanse bezetting van Nederlands-Indië blijven herdenken.  Denk aan de honderdduizend kinderen en volwassenburgers die geïnterneerd werden in kampen. En ook de honderdduizenden anderen die buiten de kampen aan hun lot werden overgelaten. Vreselijk, de onmenselijke dwangarbeid, de “troostmeisjes” en krijgsgevangenen. De oorlog trof alle bevolkingsgroepen, waaronder Indonesiërs, Indo-Europeanen, Europeanen, Molukkers, Papoea’s en vele gemeenschappen. We herdenken vandaag alle slachtoffers.

Vanmorgen hebben we ook 15 augustus herdacht in ons gebouw aan de Charley Bosveldhof. We zijn blij dat we dit kunnen doen en we zullen dit elk jaar weer blijven doen.

Een stukje aanvulling op de herdenking, eergisteren was ik bij Rumah Kita in Wageningen en daar werd ik uitgenodigd om een promotiefilm van Rumah Kita te zien. Rumah Kita heeft i.v.m. corona er 4 jaar over gedaan om het te maken. In die film kun je zien waarom er een Rumah Kita is, hoe de Indische en Molukse personen daar terecht zijn komen, hoe ze zich daar voelen en denken over het verleden. Ze kunnen met elkaar praten en vertellen hoe het toen was, wat ze ervaren hebben. Hoe blij ze zijn dat ze niet in een multiculturele verzorgingstehuis terecht zijn gekomen.

Enkele zinnen van een bewoner hebben mij behoorlijk aangesproken, hij zei; “wij zijn geen repatrianten, maar vluchtelingen”. Wij keren niet terug naar ons vaderland maar we zijn weggejaagd en moesten vluchten. Vergeet niet wie we zijn, waar we vandaan komen en wat we meegemaakt hebben. Herdenk onze ouders en voorouders, vertel het verder. Alleen op deze manier kunnen we onze cultuur en gebruiken in stand houden.