Geachte aanwezigen,

Fijn dat u er met zo velen bent vandaag.  In het bijzonder de aanwezigen, die de oorlog in het Verre Oosten en in Nederlands-Indië, Indonesië en Nieuw-Guinea zelf hebben meegemaakt.

En alle anderen, die intens meeleven, die de verhalen van hun grootouders, ouders of familieleden of anderen hebben gehoord en de gevolgen daarvan nu nog ondervinden. Een bijzonder welkom aan de jongeren, die hier aanwezig zijn vandaag.

We staan hier stil bij 79 jaar bevrijding van oorlog, geweld en onderdrukking. Maar vrijheid is niet vanzelfsprekend “vrijheid is een onmisbare voorwaarde voor ons mens zijn”.

Dit prachtige herdenkingsmonument moet ons herinneren aan de geschiedenis van Japanse bezetting en onafhankelijkheidsstrijd in Nederlands-Indië. Het brengt het leed van alle slachtoffers tijdens deze periodes in herinnering en doet recht aan het verhaal van hen, die er destijds bij waren.

En juist daarom is het zo belangrijk de herdenking levend te houden, aansprekend voor nieuwe generaties. Want alleen door te herdenken kunnen we voorkomen.

Herdenken is stilstaan, maar ook doen. Het is stilstaan bij het verleden om de rest van het jaar samen te werken aan een open, verdraagzame multiculturele samenleving, aan solidariteit en een hechte internationale samenwerking. In deze tijd heeft dit een duidelijk eigen gezicht. We zien dagelijks de slachtoffers van oorlog en geweld aan onze grenzen aankomen.

We zullen de gedachtenis aan de slachtoffers van oorlog en geweld mede moeten gedenken door naar vermogen bij te dragen aan een oplossing voor dit drama. Dat is niet: grenzen dicht en laat een ander het maar oplossen.

Echt herdenken is omzien naar de ellende, het leed en de slachtoffers, die het toen niet overleefden, om vervolgens vooruit te zien hoe we naar vermogen kunnen bijdragen om te voorkomen dat wijzelf en anderen weer in dezelfde situatie terechtkomen. Dat is effectief herdenken.

Wij zijn het ook aan onszelf, onze kinderen en kleinkinderen verplicht om te herinneren. Om feiten en verhalen over het verleden te verzamelen. We kunnen ons verleden niet begraven. Het heeft ons gemaakt wie we zijn. De kracht ligt in het persoonlijke verhaal. Geef dat verhaal dan ook door aan die jongere generatie.

De slachtoffers in het Verre Oosten hebben hun leven gegeven voor onze vrijheid en daarom moeten we ze blijven herinneren en herdenken en moeten vrijheid en leven begrippen worden, die we diep in ons hart moeten blijven bewaren en koesteren.

Vertel je persoonlijke verhaal over de vrijheid dan ook aan de nieuwe Nederlanders, die gevlucht zijn uit hun land voor de oorlog en ellende en die onze historie niet kennen. Zij hebben die vrijheid gekend en moesten vluchten. Luister ook naar hun persoonlijke verhaal. Vrijheid is kostbaar, kwetsbaar en niet vanzelfsprekend. Vrijheid moet je daarom voeden. Dan besef je pas wanneer de vrijheid er niet meer is.

Vrijheid, dat is leven zonder angsten. Draag die vrijheid uit en geeft het door!

Samen herdenken we hier de slachtoffers van Wereldoorlog II in Nederlands-Indië en de onafhankelijkheidsoorlog in Indonesië, Nieuw-Guinea en waar ook in het Verre Oosten

Ik wil u daarom vragen ook te denken:

• Aan al die mannen, vrouwen en kinderen, die sinds mei 1940 omkwamen voor onze vrijheid waar ook ter wereld;
• Aan de mannen, vrouwen en kinderen, die na het oorlogsgeweld bezweken zijn aan hun oorlogsverwondingen;
• Ten slotte aan de veteranen en de trouwe bezoekers van deze herdenking, die het afgelopen jaar ons ontvallen zijn.

Terugkijken maar vooral ook altijd vooruit blijven kijken.

Twee minuten per jaar in stilte denken aan allen, voor wie wij hier bijeen zijn. Laten we hun namen schrijven in ons hart. Want zolang zij een naam hebben, zij herinnerd worden, blijven ze voortleven en is herdenken waardevol en onze verantwoordelijkheid.