Hallo, daar ben ik weer! Hebben jullie me erg gemist? Ik was drie weken naar Indonesië, Java en Bali, met moeder, zus, zwager en verloofde en jullie vragen je misschien af wat ook ik me vóór die vakantie had afgevraagd: zou het wel goed gaan, jullie samen?

Mijn moeder zie ik misschien 2 keer en mijn zus en zwager 1 keer per maand, mijn verloofde zeker (helaas) 1 keer in de week. We zijn nu twee weken terug en wat kan ik hen nog missen, allemaal!
Niet dat we 24 uur op elkaars lip hebben gezeten maar 3 weken lang zo goed als dagelijks samen ontbijten, kaarten, winkelen, zwemmen, lachen, kletsen en naar bed gaan en heel veel in de auto zitten is me uitstekend bevallen! Dan ga je elkaar wel missen, toch?

Ik moest denken aan mijn vakantie naar Griekenland, 2 jaar geleden. Met mijn beste vriendin, nog van de middelbare school. Bij haar hoef ik me niet af te vragen of het wel goed zal gaan: het is altijd gezellig, leuk en vertrouwd. Altijd geslaagd en die vakantie dus ook.
Maar op mijn eerste werkdag na die vakantie stond ik achter de toonbank, gezicht naar de ingang, klaar voor de eerste klanten. Heerlijke vakantie gehad, zaak zag er brandschoon uit, ik had de mooiste toko van Nederland en de leukste klanten van de hele wereld maar is dít het nou… IS DIT ALLES??!

Ontevreden was ik en ik wist eigenlijk niet waarom. Er móest iets gebeuren, iets groots, maar ik wist eigenlijk niet wat. Het was dat die deur open moest en de eerste klant voor de deur stond, anders had ik het uitgeschreeuwd. Maar wát had ik uit moeten schreeuwen?
Twee weken duurde het maar. Gelukkig maar twee weken, voordat ik het wist. Toen werd de vrouw, die ik nog geen 4 maanden eerder had leren kennen, mijn geliefde, mijn vriendin! WEG was dat ontevreden gevoel, DIT moest er dus gebeuren en IK wist wat ik op die eerste dag na de Griekse vakantie uit had willen schreeuwen:

“IK MIS JE!”

Ik wist alleen nog niet wie…