“Zo gastvrij die Indo’s en er is altijd genoeg te eten!”.
Hoe hielden ze het vol, mijn ouders. Ik moet er niet aan denken, ik heb een agenda. En als ik ’s avonds thuiskom moet ik even bijkomen, wil ik Facebooken en even geen mensen om me heen. Bovendien is het al heel wat dat ik voor mezelf eten in huis heb gehaald.
Mijn vader was de hele week gewoon aan het werk en mijn moeder had haar handen vol aan 6 tot 8 kinderen. Maar vanaf de namiddag kwamen ze al langs en meestal, omdat in de jaren 60 nog niet iedereen telefoon had, onaangekondigd.

Soms zelfs van echt ver weg en ik kan je vertellen, het was maar goed dat mijn moeder meestal thuis was want bijvoorbeeld vanuit Amsterdam naar Venlo komen en daar voor een dichte deur staan is NIET LEUK!

“Krintjing!” *

“Oom Leo en tante Erica!”

Waren het ’s avonds meestal bekenden die gezellig (ja, dat was het toch wel altijd!) langs kwamen, overdag, als mijn vader naar zijn werk was, waren het meestal ‘vreemden’.

“Krintjing!” “Heb je een emmer water voor me?” (De glazenwasser of de poetsvrouw)

“Krintjing!” “Is je moeder thuis?” (De man van de DELA, Het Dagblad voor Noord-Limburg, de pastoor of een nieuwe vreemde)

“KRINTJINGKRINTJINGKRINTJING!!!!” “Omaaaaaaaa!” Die van oma was heel herkenbaar. Maar pas na het openen van de deur zou blijken of het een enthousiaste of ongeduldige bel was.

“Krintjing!” en het geluid van een rammelende bus ( het Rode Kruis of kindjes in Afrika)

Omdat mijn moeder meestal druk was met de was (we hadden ook nog geen wasmachine), mijn oudere zusjes en broer naar school waren en mijn jongere broer en zus nog te klein of zelfs baby, was het mijn taak om de deur open te doen. Eerst nog langs de rand van het weggeschoven gordijn gluren wie er voor de deur stond want aan meneer pastoor, die langs kwam om te vragen of er alweer een nieuw katholiekje aan zat te komen, had mijn moeder geen boodschap. Maar als ze iets belangrijks verwachtte of de bel haar gewoon irriteerde moest ik SNEL open doen. Zoals die ene keer, toen ze me net uit bad had gehaald en ik me nog moest aankleden.

“Krintjing!”

Snel mijn hempje aan.

“Krintjing!”

“Hoor je die bel niet? DOE OPEN DAN!” Mijn moeder vanuit de badkamer. Oei, die klinkt nu al boos!

Broek aan? Duurt te lang! Handdoek om? Ziet er raar uit. Dan maar die broek ervoor houden en hopen dat het goed komt.

“Dag meneer”. Een onbekende man.

“Is je moeder thuis?”

“Nee, ze is er niet.”

Zijn blik gaat omlaag. Die van mij niet. Ik weet genoeg. En hij lacht.

“Dan kom ik later nog een keer terug!”

*Het geluid van de deurbel toen het nog geen “Dingdong!” was. Maar mijn broertje hoorde “Kriengkrong!”….