Iedere maand schrijft een gastblogger een stuk over een zelfgekozen onderwerp met als achterliggende gedachte de verbinding met Indië/Indonesië. Deze maand schrijft Buddy Groeneveld over een vraagstuk uit zijn leven: Waar is thuis?

Sinds er grenzen zijn ontstaan, is er een verleiding om daarbuiten te gaan. Zo ook de mens. Al eeuwenlang verlegt de mens zijn grenzen, op zoek naar… iets.
Er is altijd wel ‘iets’ om naar te verlangen en mijn voorouders waren dan ook geen uitzondering op deze regel.

In een andere tijd verkenden mijn voorouders een land wat een relatie, een band, neerzette die niet gebroken kan worden. Althans, zo lang ik leef en ik besta. Waar het onbekende voorheen de mens inspireerde om zijn grenzen te verleggen, is het nu juist het verlangen naar het bekende.

De eilanden zijn in kaart gebracht, de risico’s zijn bekend, de pracht wordt genoemd en het pionieren is gedaan. Wat blijft is één van de rijkste archipels van de wereld. Hier meten we niet in BNP. Hier meten we niet met economische waarden die de mens heeft verzonnen door de jaren heen. Hier meten we met onze ogen, ons hart, ons gevoel.
Het hart, wat sneller gaat kloppen zodra je eindelijk weer die stap hebt gezet op de grond, die je zo lang hebt moeten missen. De ogen, die zelfs bij het dichtdoen niet stoppen met het zien van dat groen, dat water, die mensen. Het gevoel, dat nooit stopt. Het gevoel, dat overal terugkomt. Je denkt het, je ruikt het, je proeft het, je ziet het.

,,Waarvoor je me wakker kunt maken?”, vraag ik terug als mij die vraag wordt gesteld en ik mijn pen even moet neerleggen. Het antwoord laat zich raden. Stel hem eens stiekem aan jezelf, geef ik terug. Die glimlach die opkomt, die verraadt ook mijn gedachte. Weer dat verlangen, weer dat gevoel.

Terug naar dit stukje, schrijvend in mijn huis. Mijn huis in Nederland, waar ik woon met mijn lieve vrouw. Mijn huis, vanuit waar ik naar mijn werk ga. Mijn huis, wat openstaat voor mijn familie en vrienden. Mijn huis, dat in een rijtje staat.
Geboren worden, dat deed ik een stad hier vlakbij. Ik kan niks anders kennen dan de steden waar ik woon, werk en kom. U ziet, ik ben een Nederlander die opgroeide in Nederland, waar ik naar school ging, afstudeerde en werk. U ziet, ik moet wel een Nederlands paspoort hebben. U ziet, ik moet wel stemmen. Ik moet wel hagelslag kennen en stamppot. Ik moet wel gehoord hebben van Amsterdammertjes en Goudse kaas. Ik moet wel…

,,Maar je ziet er helemaal niet buitenlands uit!”, wordt gezegd als ik vertel dat de eerste stapjes van mijn familie in Nederland toch echt waren omdat dit cadeau werd gedaan door de Nederlandse staat. De kleur van mijn huid verraadt mijn geboorteland. De kleur van mijn huid, die meer waard schijnt te zijn dan…

,,Shit!”, zeg ik, als ik weer dat hoofdstuk vergeten ben te lezen voor donderdag. Donderdag, dan is weer mijn Indonesische les. ,,Ik moet trouwens ook nog even terugkomen op die mail, om onze rondreis op Sulawesi te voorspoedigen.”, denk ik, als ik mijn emailbox open. Ik vind daar ook een uitnodiging om een blog te schrijven voor een stel met een startende Indonesische onderneming in Nederland. ,,Komt zo wel..”, denk ik terwijl ik Facebook start. In één oogopslag herken ik de straten van Yogjakarta op een foto op mijn timeline. Het is de stad die we bespraken, toen ik met mijn collega sprak over hoe zijn rondreis eruit zou komen te zien.
U ziet, dat mijn gedachten niet bij die kaas zijn, dat mijn hoofd niet bij die stad is, waar ik ben geboren, niet bij dat huis..in dat rijtje.

Ik beschrijf hier niet een onbekend fenomeen. Ik beschrijf hier niet een gevoel, waar mensen niet dagelijks mee moeten worstelen. Waar mijn voeten in Nederland zijn en mijn hart in Indonesië, is dit slechts een emotie die zich elke dag toch weer afvraagt: waar is thuis?

Buddy (32) is informatiearchitect en woont samen met zijn vrouw Jamie in Zoetermeer. Samen zijn ze meerdere malen naar verschillende eilanden in Indonesië afgereisd. Aankomende winter zullen zij een maand in Sulawesi rondreizen.