Eigenlijk had de eigenaresse van de toko, waar ik mijn rijst, kokos en trassi haal, het op vrijdagmiddag al voorspeld: “Woensdag en donderdag hadden we het extreem druk en vandaag lijkt de buurt wel uitgestorven. Ik denk niet dat het nog wat gaat worden.” Zoveel lege parkeerplekken in de straat had ze niet vaak mee gemaakt.
Zelf dacht ik even dat het wegblijven van hun klanten met Pinksteren had te maken, dat men zin had in een lang weekend weg, totdat mijn oog op een kalender viel en ik misschien de ware oorzaak van de rust in de omgeving had gevonden: paraskevidekatriafobie. Paraskawatte??? Gewoon paraskevidekatriafobie. Het is Grieks maar dan in gewone letters: pareskevi is vrijdag, dekatria staat voor 13 en fobie, dat weten we allemaal wel. Kortom: de (ziekelijke) angst voor Vrijdag de 13e.

Ook zo opgelucht dat de glazenwasser de ladder niet meer op hoeft en jij er niet meer onderdoor? Bij wie hangt er nog een hoefijzer boven de deur? Of wie wordt er nog blij van een klavertje vier? Volgens mij niemand meer of, laat ik het anders zeggen: ik ken ze niet!

Maar dan het getal “13”! Oeioeioei, DERTIEN! In sommige gebouwen ontbreekt de 13e verdieping en in sommige hotels een kamer 13. Er zijn straten waar huisnummer 15 op nummer 11 volgt. In vliegtuigen lijkt rij 13 vergeten en in de autosport wordt startnummer 13 niet toegekend.
Als 13 al een ongeluksgetal is, wat moet Vrijdag de 13e dan niet zijn! Een soort 13 in het kwadraat, voor de echte paraskevidekatriafobist zeg maar. Die blijft het liefst de hele dag in zijn bed liggen, waarschijnlijk niet eens onder een deken (bang om te stikken) of juist wel (bang dat de bom valt), hij eet niet (bang om zich te verslikken of te worden vergiftigd) en onder de douche of naar de wc gaan stelt hij uit (bang om uit te glijden) tot de volgende dag.

Schrijver dezes stapte vrijdag gewoon op de fiets en deed zijn dagelijkse dingen. Het enige ongeluk dat hem had kunnen overkomen was een klap van een portier. De portier van een auto, welteverstaan. Dan was hij keihard op zijn bek gegaan en had hij van de klinkers of de trambaan mogen proeven. Maar zijn ongekende reactiesnelheid was ook op deze ongeluksdag van onschatbare waarde en hij wist aldus zichzelf, zijn fiets en aan het stuur een enorme tas met rijst, kokos en trassi van een ondergang te redden. De rest van de dag bleef ik gevrijwaard van rampen tenzij je de betrekkelijke stilte in de zaak ’s avonds omzettechnisch … nee, voor mij kwam het als een welkome rust na de, ook bij mij, 2 extreem drukke dagen.

Of ík dan geen last heb van bijgeloof? Beetje wel, ben ik bang. Men denke hierbij aan witte veren, aan flikkerende lampen en aan een lied dat toevallig nét op dat ene moment klinkt. De veren beschermen, de lampen begroeten en de muziek die speelt: een spelletje met mij. Maar last wil ik het niet noemen en lust gaat een tikkie te ver: de waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden.