Mijn naam is Stephanie Kwee en ik ben in 1989 geboren in Apeldoorn. Mijn ouders zijn geboren in Indonesië en op jonge leeftijd naar Nederland gekomen. Al vroeg merkte ik dat ik, los van mijn uiterlijk, wat anders was dan de meeste van mijn vriendjes en vriendinnetjes. Zo bleken hun moeders hen geen snuifkusjes te geven, renden ze nog net niet met een dichtgeknepen neus het huis uit als mijn ouders sambal aan het maken waren en vroegen ze zich af wat mijn oma eigenlijk bedoelde als ze weer eens verontwaardigd “Adoeh” riep. Als Indische van de derde generatie vind ik het soms lastig om uit te leggen wat “Indisch zijn” nou precies voor mij betekent. Als ik in de spiegel kijk zie ik iemand waarvan haar roots overduidelijk in een ander land liggen. Toch voel ik me van binnen vaak een echte Hollander. Tot voor kort had ik ook geen idee hoe dat andere land er precies uit zag, hoe het er rook en hoe het zou zijn om er rond te lopen. Maar toen ik voet op Indonesische bodem zette, wist ik het meteen. Ook dit land voelt als een thuis. 

 Bali, 2012. ©Nick Keizer

Het monument Sawah Belanda staat voor mij voor verbinden. Verbinden met het verre land wat ik ken van verhalen van mijn (groot)ouders en voor verbinden met andere Indischen, halfbloedjes en mixjes die net als ik een sterke band met zowel Nederland als Indonesië en voormalig Nederlands-Indië voelen.

Java, 2012. ©Nick Keizer