Ik ben een ‘gewone ‘ Nederlander, maar heb een sterke betrokkenheid net de Sawah Belanda. Gedurende mijn hele leven had ik, waar ik ook woonde, steeds Indische vrienden. Door mijn juridische werkzaamheden las ik alleen maar vakliteratuur. Zo’n 25 jaar geleden stond ik met een collega op Schiphol te wachten op een vlucht naar Curaçao. Hij adviseerde mij dringend eens een ‘normaal’ boek te lezen. In een kiosk zag ik ”lange reizen korte liefdes”, dat leek mij wel een passend boek op dat moment. De auteur bleek Marion Bloem, die ik toen nog niet kende. In de jaren daarna kocht ik alle nog verkrijgbare boeken van Marion; er ging een wereld voor mij open: de Indische cultuur. Opeens begreep ik ook waarom ik ooit zo geboeid was door de TV-serie De stille Kracht. Door mijn Indische vrienden werd nooit gesproken over hun verleden. De kinderen van die vrienden, weet ik nu, willen nóg minder van hun Indische verleden weten dan mijn vrienden zelf. Dat is jammer en triest; een open samenleving als de onze verdient het dat de verschillende culturen in ere worden gehouden. Niet de ene cultuur ten koste van de andere, maar alle culturen naast en met elkaar, en met volledig respect voor elkaar. Hoe mooi is het dan ook dat Joyce Bloem en haar zus Marion Bloem het monument Sawah Belanda hebben doen ontstaan. Dit monument draagt bij aan een blijvend beleven en herleven van de Indische cultuur, ook, en vooral, ook, voor de jongere generaties. Ik ben verheugd, met dank aan Joyce Bloem en Marion Bloem, dat ik hieraan een kleine bijdrage mag leveren.