Iedere maand schrijft een gastblogger een stuk over een zelfgekozen onderwerp met als achterliggende gedachte de verbinding met Indië/Indonesië. Deze maand schrijft Jessica Florentinus over Indische gastvrijheid en een voor haar waardevol bezit: familie.

“Jij ziet er niet helemaal Nederlands uit, klopt dat?” Een Indo is blijkbaar nog moeilijk te plaatsen, als je zelf niet Indisch bent natuurlijk. ‘Wij’ herkennen elkaar wel aan de contouren in het gezicht en de manier waarop we op elkaar reageren. Volgens mij heeft elke cultuur wel zo z’n trekjes.

Al mijn vriendinnen zijn bijvoorbeeld Nederlands. Die nuchterheid en de vraag bij binnenkomst op mijn verjaardag; “Moet ik echt iedereen begroeten?” zijn toch wel een beetje kenmerkend. En die Hollandse nuchterheid heb ik van mijn moeder meegekregen. En ook van mijn vriendinnen ‘aangeleerd’.

Wat ik heerlijk vind aan Indisch zijn, is dat alles zo gastvrij is en het huis altijd open staat voor iedereen. Eén vriend of tien, het maakt allemaal niet uit, kom er maar in! Er is toch altijd eten genoeg. Stiekem merk ik dat ik dat ook doe. Hoeveel je in een week wel niet in kunt vriezen voor als je een keer alleen eet. En onze vriezers zitten altijd al tjokvol met salam, seréh, spekkoek, sateh of loas en gember. Of natuurlijk oma’s lemper.

Mijn familie is ook heel close. Dat kan ook een Indisch dingetje zijn, maar dat zit hem ook wel in de familie zelf. Naast de gebruikelijke verjaardagen elk weekend, hebben we ook nog een neefjes en nichtjes dag, want we zien elkaar bij lange na niet vaak genoeg. En dan nog de afzonderlijke avonden met één of beide van mijn oudere neven. Die ik eigenlijk beschouw als mijn broers en normaliter ook zo aanspreek. Net als dat ik een mama Evie heb, mama Mildred, mama Wilma en papa Steven. En dan nog mijn kleine broertje Brandon. Dat kan nog wel eens leuk zijn om uit te leggen aan anderen.

Wat daar misschien weer een nadeel van is, is dat nieuws nogal snel gaat. Als iemand iets weet, dan is er wel een reële kans dat de rest van de familie het ook snel weet. Zeker als je met de hele familie in hetzelfde dorp woont. Dan vraag je er eigenlijk zelf ook wel om. Het liefst zouden mijn ooms allemaal huizen naast elkaar kopen en van de tuin één geheel maken. Dan kunnen we elk moment van de dag samen zijn.

Mijn jongste tante woont in Frankrijk met haar zoontje en vriend. Als zij dan in Nederland zijn, wordt iedereen bij elkaar getrommeld om met z’n allen wat te gaan drinken. Daarnaast natuurlijk nog met de neefjes en nichtjes op stap. Zo vaak zijn ze namelijk ook weer niet in Nederland. En je mist ze dan toch. Als familie kom je zo vaak bij elkaar en dan is het toch niet compleet.

Ook als er ooit wat gebeurt, zoals bij het overlijden van mijn opa, drie jaar terug. Dan is iedereen er gelijk. De hele familie wordt afgebeld en iedereen komt. Of ze nou thuis zijn of niet. Dat is toch mooi?! Je bent er voor elkaar, altijd en onvoorwaardelijk. Of dat nou Indisch is of niet, ik ben wel trots dat mijn familie dat heeft. En ik hoop dat mijn kinderen dat later ook meekrijgen. Dat ze er altijd voor hun familie zijn en natuurlijk ook voor hun vrienden.

Jessica (26) is content marketeer, woont in Apeldoorn en heeft ongeveer 30 directe familieleden. Vorig jaar heeft Jessica drie maanden rondgereisd in onder andere Java, Bali en Borneo.