De voedingsbodem voor de belangstelling voor Indië , de Indische cultuur is vermoedelijk gelegd, toen ik als 6 jarig jongetje aan de hand van mijn opa museum Bronbeek bezocht Er was in die tijd ook nog een zijden rupsen kolonie. We gingen er regelmatig naar toe.

Fijn vond ik het ook als ik met mijn vriendje van de lagere school mee mocht naar zijn tante. Het was daar zo anders als bij ons. De planten, de woonkamer, de vogeltjes, het eten en de geuren. Veel later wonend op kamers in Den Haag de laan van Nieuw Oost Indië en de Sumatra straat  leerde ik mijn vrouw Margot kennen, haar moeder kwam van Java. Mijn schoonouders hadden een eenmansbedrijf in het bereiden van Indische voedselproducten SOEDI MAMPIR ( wees welkom ). Ze stonden toen al op de Pasar Malam in de Houtrusthallen om de Nederlanders vertrouwd te maken met de Indische keuken. Als ik naast mijn studie en werk tijd had deed ik volop mee met het vullen van de potjes met de eigen gemaakte atjar en ook veel andere producten. Mijn schoonzus Mathilde ( actrice ) trad in die tijd op in de musical van Jos Brink de Max Havelaar en vertolkte de rol van Mevr. Slotering. Eerder was zij zangeres bij de Tieleman Brothers, ze traden veelal op in Duitsland.

In 1976 keerde ik terug naar Arnhem. Ook de Indische literatuur raakte mij en alle boeken van Pramoedya Ananta Toer heb ik gelezen en ook de boeken M. Szekely-Lulofs , later zoveel meer. Margot was in mei 1983 aanwezig bij de boekpresentatie van Marion Bloem en kwam thuis met een gesigneerd exemplaar van Geen gewoon Indisch Meisje, inmiddels uitgemond in een prachtige theatervoorstelling die ik laatst nog kon bijwonen.  Na het lezen van dit boek ben ik Marion gaan volgen en waarderen. Ook haar creatieve kleurrijke schilderkunst spreekt mij enorm aan. Tijdens een van de exposities ontmoette ik Joyce  die mij uitnodigde om rijst te komen planten op de SAWAH BELANDA.

Het toeval wil dat in 2006 toen de Sawah werd aangelegd, ik daar liep te wandelen met mijn ernstig zieke vader die werd verpleegd in Regina Pacis. Vlak na zijn overlijden op 4 juli 2006 werd op 30 augustus 2006 de Sawah onthuld. Er verscheen kort daarop een mooi boek, Sawah Belanda een boek als monument wat ik toen onmiddellijk kocht. Het was een herinnering voor mij aan het half jaar dat mijn vader noodgedwongen in Regina Pacis moest verblijven.

Door de uitnodiging van Joyce raakte ik meer en meer betrokken bij de Sawah. Het is een heerlijke plek om te vertoeven en ook bezig te zijn en de ontmoetingen met passanten zijn vaak heel verrassend. En nu 9 jaar na de onthulling van het monument is onze stichting ontstaan, waar ik voorzitter van mag zijn. Ik ervaar dit als een grote eer. Op 15 augustus 2014 werd een picknick  georganiseerd en werden plannen ontwikkelt voor de toekomst. Wij willen met onze Stichting het verleden in de toekomst levend houden en de verhalen van toen doorgeven aan onze kinderen.

Met mijn kleinzoon Lyam van vier en half jaar ben ik al een paar keer naar Bronbeek geweest en nu vraag hij aan mij ” opa wanneer gaan we weer naar de kanonnen “. Dan denk ik terug aan mijn eigen opa en wat dat toen voor mij betekend heeft.  Mijn kleinzoon Lyam is een Indo, ik ben dat niet en ik hoop dat ik hem de liefde voor deze cultuur net zo over kan brengen als mijn opa dat bij mij deed. Helaas is dit niet vergund aan zijn veel te vroeg overleden oma.

Ik hoop en verwacht dat ook deze website een uitnodiging zal zijn om dit prachtige monument, een eerbetoon aan alle Indische Nederlanders die vanaf 1945 Indonesië gedwongen moesten verlaten eens te bezoeken. Uw participatie voor dit moment in welke vorm dan ook wordt zeer op prijs gesteld.